10 listopada 1896 roku zmarł w Piotrkowie Kazimierz Stronczyński, pozostawiając po sobie bogaty dorobek naukowy i społeczną pamięć jako człowiek sumienny, pracowity i oddany sprawom publicznym.
Urodzony również w Piotrkowie w 1809 roku, był wybitnym uczonym, prawnikiem, historykiem oraz archeologiem i cenionym działaczem kulturalnym, a także człowiekiem zasłużonym w służbie publicznej Królestwa Polskiego.
Studiował na Uniwersytecie Aleksandryjskim w Warszawie, gdzie poświęcił się naukom przyrodniczym. Wiedzę specjalistyczną łączył z pasją do badań terenowych; kiedy w 1844 roku z rozkazu cara Mikołaja I polecono opisać wszystkie budowle i pomniki w całym Królestwie, Stronczyński stanął na czele delegacji i kolejne 10 lat spędził w podróży w coraz to inne strony kraju.
Angażował się w organizację administracji Królestwa, brał udział w opracowywaniu dokumentów i reorganizacji instytucji oświatowych z ramienia Komisji ds. Religijnych i Oświecenia Publicznego. Kiedy wysłużył pełną emeryturę, opuścił Warszawę i przeniósł się na wieś, a potem wrócił do Piotrkowa, gdzie poświęcił się rodzinie i pracy naukowej.
Jako historyk i archeolog zasłynął analizą dawnych monet, dokumentów i zabytków. Jego prace dotyczyły zarówno Piotrkowa, jak i szerszych obszarów Królestwa Polskiego. Był członkiem Akademii Umiejętności w Krakowie oraz współpracował z licznymi towarzystwami naukowymi, a także środowiskami badaczy numizmatyki i historii.
W życiu codziennym Stronczyński cechował się spokojem, skromnością i pogodnym, rzeczowym usposobieniem. Był oddany lokalnym interesom miasta, wspierał różne inicjatywy społeczne i kulturalne, a za życia jego żony, Klementyny z Bentkowskich, dom Stronczyńskich był ogniskiem miejscowego życia towarzyskiego, “gromadząc w swych progach wszystkie dobrze myślące i inteligentne żywioły”.
Żródło: “Tydzień” 46/1896