Konstanty Miller (ros. Константин Константинович Миллер) przez trzynaście lat pełnił funkcję gubernatora piotrkowskiego (1890-1903).
Pochodzący ze szlachty petersburskiej, karierę rozpoczął w wojsku. Ukończył II Petersburski Korpus Kadetów Kawalerii, a służył m.in. w Korpusie Bałtyckim strzegącym wybrzeży Inflant.
W latach 1863-1864 brał udział w operacjach wojskowych przeciwko polskim powstańcom.
Kariera cywilna
Wojsko opuścił w 1865 r. i przeszedł do służby cywilnej w prowincjach Królestwa Polskiego. Przez dwie dekady zajmował stanowiska w guberniach łomżyńskiej i płockiej, potem jego kariera przyspieszyła: w 1884 r. został powołany do dyspozycji generał-gubernatora warszawskiego, a rok później mianowany wicegubernatorem kieleckim, w 1887 r. gubernatorem płockim, zaś w 1890 r. przeniesiono go na to samo stanowisko w guberni piotrkowskiej.
W latach 1890-1903 powierzono mu ochronę lasów otaczających dwór królewski w Spale podczas pobytów cesarza Aleksandra III i Mikołaja II.
W swoich piotrkowskich latach Konstantin Miller był aktywnym członkiem Piotrkowskiego Cerkiewno-Parafialnego Komitetu Opiekuńczego i wspierał działania Czerwonego Krzyża w Łodzi.
Rodzina
Jego pierwszą żoną była Polka, Aleksandra Koncewiczówna, co spotkało się z ogólną dezaprobatą. Miller został wezwany do arcybiskupa chełmsko-warszawskiego, gdzie usłyszał, że „ożenek gubernatora królestwa z katoliczką jest zjawiskiem nienormalnym”.
Z szykanami spotkała się też Aleksandra Millerowa: katolicki ksiądz odmówił jej spowiedzi i komunii wielkanocnej. Ostatecznie przeszła na prawosławie, by nie blokować kariery męża.
W 1893 roku gubernator owdowiał po około ćwierć wieku małżeństwa. Dwa lata później ożenił się ponownie — tym razem z Rosjanką, Aleksandrą Piotrowną Masłową, wcześniej przełożoną gimnazjum żeńskiego w Łodzi.
Miller został odznaczony najwyższymi orderami Imperium Rosyjskiego, aż do Orderu Orła Białego, nadanego 6 grudnia 1902 roku.
Zmarł 2 czerwca 1911 r. w Petersburgu. Pozostawił niepublikowany pamiętnik i wspomnienia ze służby w Polsce w latach 1863-1895.
Dzieci
Konstanty Miller miał troje dzieci z pierwszego małżeństwa.
- Borys Konstantynowicz Miller (1868–1934)
Najstarszy z trójki,Borys Konstantynowicz Miller, urodził się w 1868 roku.
Ukończył Cesarski Uniwersytetw Petersburgu; dosłużył się rangi radcy stanu, był stałym członkiem twerskiego oddziału Chłopskiego Banku Ziemskiego.
Represjonowany, rozstrzelany w więzieniu (1934).
- Konstantyn Konstantynowicz Miller (1869–1922, Płock)
Drugi syn, Konstantyn (1869–1922) był prawnikiem.
Ukończył Uniwersytet Warszawski, pracował w Polsce. Podczas wojny rosyjsko-japońskiej został powołany do służby wojskowej i wysłany na Daleki Wschód.
W 1905 roku został mianowany prokuratorem okręgowym na Kolei Wschodniochińskiej z siedzibą w Harbinie.
Otrzymał od cesarza Japonii Order Wschodzącego Słońca za szybkie rozwiązanie sprawy zabójstwa Hirobumiego Ito, pierwszego premiera Japonii.
Żonaty był z Wierą Jerakową, tłumaczką i pisarką, która we wspomnieniach opisała swój powrót do Rosji z emigracji w Chinach.
Mieli trzy córki: Tatianę (1935-1959), Nikę (ur. 1944) i Irinę (ur. 1946).
- Olga Konstantynowna Miller, po mężu Menkina (1873 – po 1934)
Niewiele wiadomo o córce Millerów, Oldze.
Jej mąż, Jewgienij Menkin (1861–po 1918) był dyrektorem Departamentu Spraw Duchownych Obcych Wyznań MSW, tajnym radcą i senatorem. Mieli co najmniej jedną córkę, Jelenę (ur. 20. sierpnia 1901 w Warszawie).
W 1934 roku Olga i Jelena zostały aresztowane w związku z jednym z dużych procesów śledczych przeciwko duchowieństwu i wiernym rosyjskiego kościoła prawosławnego w Związku Radzieckim.
