Jedną z instytucji stworzonych dzięki testamentowi Karola Burgharda był Zakład rodziny Adeli, mający pomagać dziewczętom, sierotom lub półsierotom. Spadkodawca przeznaczył nań 17.000 rubli.
Całość testamentu wskazuje, że Burghard chciał wspierać potrzebujących głównie w formie „daj wędkę, nie rybę” – ale bez różnicy, jeśli chodzi o pochodzenie czy pozycję społeczną. Tymczasem „Zakład rodziny Adeli” jeszcze nie powstał, a już pojawiły sie pomysły, by nie przyjmować do niego dziewczynek z nieprawego łoża.
Ostatecznie do Zakładu przyjmowano dziewczynki wyznania rzymsko-katolickiego, sieroty, w wieku od 4 do 8 lat, pochodzące z Piotrkowa lub najbliższej okolicy. Pod opieką Zakładu znajdowało się od siedmiu do dwunastu wychowanek rocznie. Pozostawały tam aż do wyuczenia się rzemiosła czy fachu. Wiele z nich zostawało służącymi.
Siedziba Zakładu rodziny Adeli
Do 1889 r: siedzibą zakładu był dom Franciszki Majcherskiej przy Bykowskiej (Moskiewskiej), naprzeciwko ul. Pocztowej. Prawdopodobnie chodzi o dwupiętrową kamienicę przy dziejszej Wojska Polskiego naprzeciwko ul. Sienkiewicza. Wynajęto tam dwa pokoje z kuchnią i poddaszem oraz drwalnią i piwnicą.
Od 1889 do 1895 „Adelki” mieszkały w drewnianym domu (również przy Bykowskiej), mając do dyspozycji trzy pokoje, ciemną sypialnię, piwnicę i ogródek.
Kolejna przeprowadzka zaprowadziła je na Orłowską (Toruńską) do domu Dudzińskiego. Mieszkanie składało się z trzech pokoi, przedpokoju i kuchni. Do mieszkania należała też piwnica.
Od 1900 roku Zakład przeniósł się do nowowybudowanego gmachu Towarzystwa Dobroczynności (dziś pogotowie opiekuńcze przy Wojska Polskiego 75). Mieszkanie składało się z dwóch pokojów z kuchnią (na parterze).