W numerze 23/1900 „Tydzień” donosił o berlińskim lekarzu nawołującym – z przyczyn higienicznych – do wprowadzenia papierowych chusteczek do nosa.
Hope Bridges Adams-Lehmann
Nie był pierwszym lekarzem, który zwrócił uwagę na ryzyka związane z chusteczką materiałową. W 1895 roku pisała o tym w swoich poczytnych artykułach propagujących zdrowy tryb życia dr Hope Bridges Adams-Lehmann, pierwsza kobieta, która ukończyła w Niemczech medycynę i później praktykowała w Monachium.
“Wszystkie substancje zakaźne z chorej powierzchni oka, nosa, jamy ustnej, gardła, krtani, płuc, niekiedy także z żołądka, które pochodzą z zabrudzonych rąk, a często także z innych chorych lub zabrudzonych części powierzchni ciała, dostają się do chustki i są dalej rozprzestrzeniane przez jej użycie”.
Z historii papierowej chusteczki
Nieco wcześniej (1894) Gottlob Krum, właściciel papierni w Göppingen (Niemcy), uzyskał cesarski patent na impregnowaną gliceryną “papierową chusteczkę”. Wynalazek był bardzo cienkim, prawie normalnym papierem nasączonym gliceryną w celu uzyskania pewnej miękkości.
Pierwsze chusteczki papierowe pojawiły się w sprzedaży dopiero w 1924 roku. Służyły do zmywania makijażu; szybko jednak doceniono ich zalety w czasie choroby, zwłaszcza oczywiście kataru.
29 stycznia 1929 roku Vereinigte Papierwerke Nürnberg zgłosiło w urzędzie patentowym znak towarowy dla pierwszej papierowej chusteczki do nosa, wykonanej z czystej celulozy. Chustka ta otrzymała znaną do dziś nazwę – Tempo.