W połowie lipca 1894 roku w Piotrkowie wybuchła epidemia cholery azjatyckiej, przywleczona z Przedborza i Sulejowa.
Władze miasta, działając na polecenie gubernatora Millera, powołały 10-osobowy oddział sanitarno-dezynfekcyjny pod bezpośrednim nadzorem lekarza miejskiego, dr. Wolskiego.
Przyjezdni z terenów objętych epidemią poddawani byli dezynfekcji oraz ośmiodniowej obserwacji. Osoby z objawami choroby kierowano do specjalnych baraków, a ich mieszkania odkażano. Współlokatorów obowiązywała ośmiodniowa kwarantanna.
Dyżury lekarzy odbywały się codziennie (również w nocy); przed domem dyżurującego stał powóz z zieloną latarnią i znakiem czerwonego krzyża.
