Kolej Warszawsko-Wiedeńska była pierwszą linią kolejową na ziemiach Królestwa Polskiego i drugą w Imperium Rosyjskim. Łączyła Warszawę z granicą zaboru austriackiego (Galicją): jej ostatnią stacją była stacja Granica w miejscowości Maczki (dziś to dzielnica Sosnowca).
Projektowany szlak miał się łączyć z linią kolejową przez Kraków do Wiednia – i stąd nazwa „Warszawsko-Wiedeńska”.
Pierwszy odcinek położono w 1845 roku, a pierwszy pociąg ze stacji w Piotrkowie odjechał 2 września 1846 roku.
Dworce dzieliły się na cztery części – po jednej dla każdej klasy w pociągu. Każda klasa miała osobną poczekalnię, restaurację i bagażownię.
Nie istniały oczywiście megafony – ich odpowiednikiem były cztery dzwonki. Pierwszy oznaczał, że czas kończyć posiłek, drugi – płacić rachunek, trzeci – pora się zbierać, czwarty – pociąg odjeżdża za kwadrans. Stąd wzięło się powiedzenie „robić coś na ostatni dzwonek”.
W przedziałach pierwszej klasy było osiem miejsc, drugiej – dziesięć. Były dość wygodne, wyposażone w miękkie kanapy i ogrzewane – choć za ogrzewanie początkowo służyła miska z gorącą wodą. Później wodę zastąpił rozgrzany piasek, a z casem wprowadzono ogrzewanie gazowe, na koniec elektryczne.
Trzecia klasa miała drewniane ławki bez przedziałów, czwarta przypominała wagon towarowy – siedziało się na bagażach.
Źródło grafik ze statystyką: „171 lat temu na tory wyjechał pierwszy polski pociąg. Ile wtedy trwała podróż?” w Business Insider Polska, 14.06.2016