Jak wyglądała sytuacja mieszkaniowa w Piotrkowie?
Wedle statystyk, w 1860 roku w mieście stało 538 domów, z czego 26,5% murowanych.
W 1871 liczba domów wzrosła do 683, zaś kolejne jedenaście lat później (1882) do 962, z czego 47% murowanych.
Pod względem odchodzenia od drewna Piotrków przegonił w tym czasie większość średnich i dużych miast Królestwa. Tłumaczono to obniżeniem: cen materiałów budowlanych, wymagań lokatorów i przepisów budowlanych oraz drożyzną działek, na których bardzie opłacało się stawiać murowane duże kamienice niż małe drewniaki.
W 1882 roku większość domów murowanych składała się jedynie z parteru (69%). 21% było jednopiętrowych, dwu- i trzy piętrowych zaś – 10%. W domach murowanych mieszkało 62% mieszkańców.
Przeciętny dom murowany składał się z 18 izb, miał 22 okna i 14 pieców. Drewniany zaś kolejno – 5 izb, 7 okien i 4 piece.
Spis jednodniowy z 1882 roku wykazał 2494 mieszkania w budynkach murowanych i 1481 w drewnianych. Łącznie było ich 3975, czyli średnio 4,1 na budynek.
W domach murowanych mieszkanie składało się średnio z 2,5 izby i posiadało 3,3 okna. W drewnianych – średnio 1,6 izby i 2,3 okna.
Na każde mieszkanie przypadało średnio 5 osób, a na izbę – 2,3 osoby.
8% lokatorów mieszkało w suterenach, 54% na parterze, 18% na pierwszym piętrze, 7% na drugim lub trzecim, a 13% na poddaszu.
Mimo trudnych warunków mieszkaniowych ok. 4% lokali nie było zajętych, bo właściciele czekali na najemców gotowych zaakceptować wyższe stawki.
Źródła:
M. Furman, “Między prowincją a wielkim światem. Życie społeczno-kulturalne Piotrkowa w latach 1867-1884”, Kraków 2012.